Klein maar fijn

Dat het rust kan geven om met de dood in zicht je wensen over je uitvaart met iemand te bespreken en op papier te zetten, heb ik enige jaren geleden, nog voordat ik uitvaartbegeleider was, van heel nabij mogen meemaken.

Anna, de buurvrouw van mijn ouders, was tachtig jaar toen zij ongeneeslijk ziek bleek te zijn. Zij besloot geen enkele behandeling te ondergaan die haar leven nog iets zou kunnen verlengen. Haar enige wens was dat zij na een lang en mooi leven, waardig en rustig zou kunnen sterven.

Maar Anna was alleenstaand. En de enkele familieleden die zij nog had, woonden bijna allemaal in het buitenland. En helaas was geen van hen in de gelegenheid de zorg voor haar op zich te nemen. Gelukkig konden vele andere lieve mensen dat wel. En toen het echt niet goed meer met haar ging, bood daarnaast professionele hulp uitkomst.

Als dochter van haar buren kende ik Anna al vele jaren. In de laatste maanden van haar leven, werd ons contact intensiever. Bang voor de dood was zij niet, wel maakte ze zich zorgen over hoe alles na haar overlijden geregeld zou moeten worden.

Ik voelde dat ze op zoek was naar rust op dat vlak. Daarom heb ik haar op een dag gevraagd of ze het misschien fijn zou vinden als ik haar uitvaart en de afwikkeling van haar nalatenschap zou regelen. Ze accepteerde mijn aanbod van harte en vanaf dat moment spraken we regelmatig over wat er allemaal gedaan zou moeten worden en hoe haar afscheid eruit zou moeten komen te zien. Zelfs een voorbeeld van de rouwkaart – compleet met tekst en een foto van een door haar gemaakte aquarel op de voorkant – heb ik op enig moment op haar verzoek gemaakt. En ondeugend als zij was, heeft ze deze in de weken voor haar sterven aan menig nietsvermoedende vriendin laten zien!

Toen alles op papier stond, formeel geregeld en alle familieleden – ook die in het buitenland – geïnformeerd, was het goed. Niet lang daarna is Anna rustig gestorven in het bijzijn van twee vriendinnen. Er was op haar nadrukkelijk verzoek geen afscheidsplechtigheid. In plaats daarvan heb ik daags na de crematie – die in stilte heeft plaatsgevonden – een selecte groep dierbaren van Anna uitgenodigd voor een samenzijn in de lunchroom waar zij jarenlang vaste gast was. Daar hebben we heerlijk gegeten, getoost op Anna en herinneringen aan haar met elkaar gedeeld. Een waardig afscheid. Klein maar fijn. Helemaal Anna.

Evelien de Ruiter,
Stille Kracht Uitvaartbegeleiding