Zonsondergang | Johanna Kruit

De zon zakt weg, het duin moet blozen.
Ik klim erop en kijk van boven
naar beneden op het strand.

Twee mensen, klein als poppen, lopen daar.
Stoppen soms even, doen iets met elkaar.
Kussen misschien?
Ik kan het niet goed zien.

Was jij maar hier, dan gingen we naar daar.
Lopen langs de zee, hand in hand.
Vanaf het duin gezien zo klein als poppen.

En nooit meer stoppen, met lopen,
stilstaan, kussen.
Wind ertussen.